Kronik ishal, sık ve sulu dışkılamanın aylar ve yıllar boyu devam eden bir durumudur. Normalde, insanlar günlük yaklaşık 200 gram dışkı üretirler. Bu dışkının %60-85'i sudan oluşmaktadır. Günlük dışkılama sıklığı bireyden bireye değişebilir; bazı kişiler günde üç kez dışkılarken, diğerleri haftada üç kez dışkılayabilir. Dışkının kıvamı ve sıklığı, dışkıda bulunan lif miktarı, dışkı ağırlığı, kullanılan ilaçlar, egzersiz ve stres gibi faktörler tarafından belirlenir. Lif gibi su tutma özelliği bulunan maddeler, dışkının kıvamını belirleyen en önemli unsurlardan biridir. Bu maddelerin yeterli miktarda bulunması, dışkının kıvamını sağlamada önemli bir etkendir. Az miktarda olduğunda ise dışkı daha gevşek ve sulu olacaktır. Dışkının kıvamı, içindeki total su miktarından ziyade, katı maddelerin miktarıyla doğru orantılıdır. Günlük dışkılama miktarının 200 gramın üzerinde olması ve içindeki su miktarının artması ishal olarak tanımlanır. Lif alımının yükselmesi durumunda dışkı miktarı iki katına kadar çıkabilir, ancak kıvamda yumuşama olmayabilir. Dışkı miktarı normal olduğu halde, yumuşak ve sulu kıvamda ishal görülebilir. İshal, klinik olarak günde üç defadan fazla dışkılama ve dışkı kıvamının sulu olmasıdır. İshalin 2-3 haftadan daha uzun süre devam etmesi kronik ishal olarak tanımlanır.

Kronik ishalin en sık rastlanan sebebi çölyak hastalığı ve laktoz intoleransıdır. Yapılan tetkiklerde kronik ishal sebebi tespit edilemezse, irritabl bağırsak sendromunun buna neden olduğu düşünülmelidir. Ancak bu hastalıklarda kronik ishallerdeki yağ ve protein emilimindeki bozuklukların belirtileri saptanamaz.

Bu hastalığa tanı koymak, akut ishale göre daha zordur. Öncelikle hastanın öyküsü dinlenmeli ve fiziki muayenesi yapılmalıdır. Ardından laboratuvar incelemeleri ve dışkı incelemesi yapılarak ishalin türü belirlenmelidir. İshalin başlangıcı ve süresi belirlenerek kronik ve akut ishal ayrımı yapılabilir. İshalin sürekli ya da aralıklı olup olmadığı öğrenilmelidir. Ayrıca ishalin gelişiminin yavaş, ani ya da doğuştan olup olmadığı tespit edilmelidir. Beslenme alışkanlıkları, özellikle şekerli besinler ve çiğ süt alımı gibi faktörler belirlenmelidir. Hastanın dışkı tarifi sorgulanmalı, dışkıda kan olması halinde tümör, bağırsak hastalıkları, polip oluşumları; dışkının yağlı olması halinde malabsorbsiyon ya da maldigesyon; gece ishali olması organik patolojileri düşündürmelidir. Dışkı renginin açık kahverengi veya beyaz olması, gluten enteropatisi ve safranın yokluğunu düşündürebilir. Hastada gaz şikayetinin olması, karbonhidrat malabsorbsiyonunu düşündürebilir. Kilo kaybı yaşanması halinde pankreasın ekzokrin yetmezliği, malabsorbsiyon, tümör ve anoreksiya göz önünde bulundurulmalıdır. İshalin azaldığı ve arttığı durumlar tespit edilmelidir. Ayrıca hastanın daha önce aldığı tedaviler, kullandığı ilaçların yan etkileri ve yapılan cerrahiler değerlendirilmelidir. Kilo vermek için kullanılan laksatiflerin varlığı sorgulanmalıdır.

Yapılan muayene ve testler sonucunda kronik ishal teşhisi konulan hastanın tedavisi, altta yatan nedene göre yapılacaktır. Bu tedavi sonrasında hastaların ishal sorunu ortadan kalkacaktır. Bunun dışında, akut ishal tedavisinde olduğu gibi ağızdan alınan sıvı miktarının artırılması, yağsız gıdaların tüketilmesi, yemeklerin haşlama olarak yenmesi ve süt tüketilmemesi gibi önlemler, şikayetlerin azaltılmasına yardımcı olabilir. Bu süreçte hastalar sürekli olarak kontrol altında tutulmalıdır.